الیاف ضد میکروبی در ابتدا توسط دانشمند انگلیسی به نام Acordis به دست آمده نظریه ایشان منطبق بر قطع زنجیره فضایی با حذف باکتری های قابل هضم برای موجودات زنده می باشد. الیاف تحت نام Amicor از لانه گزینی باکتری ها جلوگیری می کرده و الیاف دیگر به نام Amico pior از بین برنده قارچ ها بوده و جزء دسته الیاف ضد آلرژی برای بالش ها و پتوها محسوب می شده است.
عملیاتی که برای حفاظت منسوجات از حمله بیولوژیکی بر روی الیاف انجام می شود عبارتند از:
2) در روش دوم یک تکنولوژی ساده قابل احیاء می باشد گروه پیوندی ماده ضدمیکروبی با الیاف پارچه بعد از شستشو با مواد شیمیایی مخصوصی چون محلول های سفید کننده رقیق شده می تواند مجددا احیا شود تا خاصیت ضدمیکروبی در پارچه مورد نظر به وجود آید. این روش اصلاحی ممکن است با بهره گرفتن از روش هیدرولیز یا اکسیداسیونی گروهی از الیاف و یا تکمیل الیاف و یا در معرض نور قرار دادن جهت فعال شدن خاصیت های مورد نظر صورت پذیرد. در این روش به طور عمده می تواند این تصور را نمود که مواد ضدمیکروبی جهت میکروارگانیسم ها و یا حشرات به صورت یک مخزن کوچکی حاوی مواد فعال کننده است می باشد و برای مدت های طولانی می تواند موثر و مفید عمل کند.

3) در روش سوم تکمیل کننده های پارچه و منسوج با بهره گرفتن از یک روش مهارسازی الیاف در مقابل میکروارگانیسم ها و حشرات باعث جلوگیری از آسیب های بیولوژیکی خواهد شد. اثر تکمیل کننده هایی که از این مکانیزم موثر برای جلوگیری از آسیب الیاف در گذشته به صورت تجاری مانند تکمیل کننده FWWMR مورد

خرید متن کامل این پایان نامه :

 استفاده قرار گرفته بودند علاوه بر خاصیت ذکر شده دارای خواصی چون ضد شعله ور شدن و از بین برندگی قارچ را در خود داشتند در سال های بعد با پیدایش ویروس های خطرناکی چون HIV و هپاتیت سعی بر این شد که از پارچه هایی استفاده شود که دارای خاصیت بازدارندگی در برابر تبادل عرق و رطوبت و خون باشند و بدین وسیله سلامتی مشخص مصرف کننده را حفظ نمایند این پارچه ها اساسا بر پایه خاصیت دهنده آب و یا پوشش های ضد آبی تولید گردیده اند. به هرحال پارچه هایی که از قبیل گورتکس “Gortex” نام تجاری این پارچه، که دارای خاصیت تبادل هوایی و سوراخ های بسیار ریز هستند می توانند یک لباس محافظت کننده در برابر مایعات بیماری زای بدن شخص مبتلا ایفای نقش کند.